Na Quatorze Juillet 2016

Dertien maanden geleden liep ik in de brandende hitte over de Promenade des Anglais in Nice. Ik was perfect gelukkig: ik had net mijn eindexamen gehaald, ging beginnen aan de studie van mijn dromen én had een stralend blauwe Middellandse Zee naast me liggen. De Promenade des Anglais is al minstens twee eeuwen de plaats waar mensen naartoe komen om van het leven te genieten. En sinds Quatorze Juillet is dat veranderd.

Al die eeuwen geluk kwamen op de avond van 14 juli 2016 de nationale feestdag macaber ten einde toen 84 mensen het leven verloren tijdens een aanslag. Het waren vaders, moeders, collega’s, vrienden, kinderen, gekomen om te genieten van wat een mooie avond zou zijn. Mensen zoals jij en ik, van alle nationaliteiten. Gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats.

Toen ik gisteravond ging slapen had ik het nieuwsbericht al gelezen, maar was niet opgebleven. Toen ik wakker werd, werd de schaal me duidelijk. Het raakte me meteen heel diep: alweer Frankrijk, alweer heel veel doden, op de nationale feestdag en op een plaats die ik met veel plezier bezocht had. Het idee dat ik die dag tegen de kinderen gewoon weer vrolijk moest zijn en zelfs minidisco viel me erg zwaar. Toch gaat het leven op de camping door. Iedereen is hier in dit kleine paradijsje om vakantie te vieren en plezier te maken. Die middag werd gewoon de Touretappe (bij mij in de Ardèche) gereden. In de miniclub hebben we kunstwerken gemaakt met bloemen, blaadjes en takjes. De kinderen waren blij.

En toch is het donkere gevoel er. De TV in het restaurant stond aan, mijn baas en zijn echtgenote hebben een tijdlang zwijgend gekeken. Die twee gewone, lieve mensen die me zo welkom hebben laten voelen om de camping moeten toezien hoe het weer raak is in hun mooie land. Hulpeloos, en hopend dat het de laatste is.

Ik hoop het ook.