“Qu’est-ce que tu fais alors?”

Dat het gebruik van het woord “Jeu de Boules” vloeken in de kerk is in Frankrijk, was me ergens al vaag bijgebleven. Als je het spel dan ook letterlijk vertaalt uit “spel met ballen”, dan snap ik bijna wel dat de Fransen af en toe wat vreemd opkijken van ons Nederlanders en onze gedragingen. Afijn, de juiste benaming van dit spel is uiteraard “Pétanque”.

Al snel brak de eerste dag aan dat ik mijn eerste echte pétanque-toernooi moest organiseren. Bloednerveus was ik, want ik had al een aantal van de deelnemers in het voorbijgaan gesproken. En een grapje dat ik eventueel tegen een biertje aan de bar best creatief wilde boekhouden met de standen, werd me niet in dank afgenomen. Helaas was ik op mezelf aangewezen, omdat mijn enige collega die echt vloeiend Frans sprak op dat moment de bar aan het bemannen was. Ik slaakte een diepe zucht, verzamelde de scoreborden bij elkaar, en met goede moed vertrok ik in mijn eentje naar het slagveld.

Professioneel

En jawel, daar kwamen de eerste deelnemers uit de competitie al aangelopen. En niet, zoals ik had verwacht, met de boules in een plastic omhulsel waar de melkboer jaloers op zou zijn, maar in een écht professionele verpakking. De eerste duo’s melden zich aan, en waar sommigen nog een jolige bijnaam voor hun team verzonnen, bleven de meesten lekker dicht bij zichzelf. Zo ontstonden teams met oer-Franse namen als “Claude & Jacques”, en “Pierre & Laurent”.

Om even terug te komen op het bloedfanatieke: als je denkt na een aantal potjes van een kwartier klaar te zijn, dan kom je van een ijskoude kermis thuis.

Om even terug te komen op het bloedfanatieke: als je denkt na een aantal potjes van een kwartier klaar te zijn, dan kom je van een ijskoude kermis thuis. De meeste duo’s waren gezworen vijanden als het aankwam op deze intense sport, en naarmate de matches vorderden werden de boules met steeds meer kracht naar de overkant geworpen. Hoewel ik mijzelf als loopmeisje, gewapend met zwarte markerstift, zo neutraal mogelijk probeerde te houden, werd ook ik op een gegeven moment het mikpunt van hun toorn. Omdat ik nog niet begreep hoe de scoring preciés verliep, schreef ik per ongeluk wel eens een puntje bij het verkeerde team. Dit leidde tot veel verwilderde blikken en uitspraken als “QU’EST-CE QUE TU FAIS ALORS? C’EST PAS VRAI!”. Gelukkig waren daar, als engelen uit de hemel, de drie vrouwen die in de overwegend door testosteron gedomineerde competitie meededen. Zij hielpen mij de juiste scores op de juiste plaats te zetten, en joegen de enge mannen weg als ze me weer eens stiekem een beetje zaten uit te lachen.

Sportleidster

Toen de competitie die om 4 uur begon rond een uur of 9 ’s avond was afgelopen, en ik uiteindelijk tussendoor maar frietjes ben gaan eten in het restaurant, was daar het moment van de prijsuitreiking. De campingbaas wist uiteraard al jarenlang van de hoed en de rand, en had een mooi tafeltje gedekt met alle mogelijke prijzen. Deze varieërden van een lekkere fles wijn, tot de officiële wisselbokaal (jawel) van de camping. De prijzen werden uitgedeeld, de rust keerde weder. En uiteindelijk kreeg ik zelfs nog een dikke knipoog en een compliment van een van de mannen. Of dit per sé te maken had met mijn vaardigheden als sportleidster weet ik niet, maar laten we daar voor het gemak maar even van uit gaan..

Liefs,

Eline