Rode slakken en andere ongemakken

In het kader van mijn opleiding tot kinderpsychologe word ik geacht om, het is ongelofelijk, behandelingen van allerlei inhoud te oefenen op kinderen. Zo had ik laatste een vak gedragstraining, waar het de bedoeling was om een kind een nieuwe vaardigheid aan te leren. Deze blog gaat over zo’n ervaring met een kind. 

SLAK!!

“SLAK!!” roept hij triomfantelijk terwijl hij wijst naar het roodgekleurde kaartje dat ik op dat moment in mijn rechterhand houd. “Dat is slak” herhaalt hij en kijkt me verwachtingsvol aan. Het antwoord waarop ik gehoopt had, was “rood”. Ik had hem namelijk enkele seconden daarvoor gevraagd welke kleur het kaartjes precies was. Ik kreeg slak als antwoord.

“Nee, dat is rood! We hebben het net nog geoefend, zeg maar rood!”. Hij denkt even diep na, kijkt me ernstig aan, en zegt dan: “ik heb jeuk op mijn buik”, en laat me in volle glorie de waterpokken op zijn buik zien. Ook rood, maar niet het antwoord, danwel de handeling waar ik op gehoopt had.

Rode knikkers

Een kind iets nieuws aanleren, en zeker als dat iets is waar ze zelf erg veel moeite mee hebben,  vergt ongeveer hetzelfde engelengeduld als bij het proppen van een zijden draadje door een speldenkop. Denk maar eens aan het gevoel dat je had toen je vader je weer eens uit probeerde te leggen hoe groot de kan was dat Kees 5 rode knikkers uit de vaas zou trekken, en jij ondertussen extreme vermoeidheid veinsde om maar niet te hoeven uitrekenen hoe vaak Kees uit je wiskundeboek statistisch gezien zou moeten graaien. Tel daar een onvermogen op om je vocaal sterk te uiten en voila: je bent het kindje uit bovenstaand voorbeeld.

Na een aantal weken oefenen lukt het hem om alle geleerde kleuren foutloos op te noemen. Een aantal weken later kom ik terug om te kijken wat hier nog is van blijven hangen.  “Oke, dit was het einde van onze oefenmomentjes! Wel blijven oefenen he, met de juf? Maar ik weet zeker dat je ze allemaal kan!”. Positief bekrachtigen. Motiveren. “Dit was dan dus de laatste keer dat ik je kwam helpen” besluit ik mijn (in mijn hoofd iets krachtigere) speech tegen deze vierjarige krullenbol. Hij bestudeert me even met zijn bruine ogen, verwijdert vakkundig wat snot onder zijn neus vandaan, en zegt dan “oke”. Hij loopt naar de deur, draait zich om en zegt:  “ik heb je wel gemist”, en huppelt het lokaal uit om te gaan spelen.

Slak. Klinkt ook eigenlijk veel leuker dan rood.

Liefs,

Eline