Road to be an animator

Het was 19 december 2015, ik mocht op sollicitatiegesprek komen bij Team4Animation. En wel in het oh zo mooie idyllische Alkmaar. Ik had tegen mezelf gezegd: Luc, doe echt geen domme dingen. Ja, in sollicitatiegesprekken ben ik geen ster. Mijn vorige sollicitatie ging zo; ‘’Hee pik!’’. Ik kon meteen vertrekken, maar ik ben later wel aangenomen. Dat geheel terzijde, nu ging ik dus naar Alkmaar. Ik stapte uit de bus en ik was best zenuwachtig. Dit was het baantje waar ik al drie jaar op wachtte. Het is ongelooflijk, maar waar ik kwam binnen met de zin; ‘’Zo wat een tering eind is Alkmaar zeg’’. Het was eruit voordat ik er erg in had en ik baalde enorm. Ik kwam weliswaar pas achter toen ik de bus terug instapte, maar goed. Deze blunder kon me dus zo de kop kosten. Niets was minder waar, want dezelfde avond kreeg ik meteen een mailtje met het blijde nieuws: Ik mag naar Frankrijk!

Britt Dekker was ook van de partij op mijn sollicitatie. Hoe f*cking vet! Hierbij ook mijn oprechte excuses Ilse :’)

Op missie

Voordat je wordt uitgezonden op je missie, moet je natuurlijk eerst getraind zijn. Ik ging naar het eerste de beste trainingsweekend.  Wat ik daar aantrof was één grote dolle boel. Gezelligheidsbeesten, K3-fetisjes, minions en veel gelach waren allemaal aanwezig. Ik ben er zelf ook achter gekomen dat ik een geheime voorliefde voor K3 heb. Terug naar het begin van het weekend, de aankomst. Daar stonden we dan, een grote groep op het station van Boxmeer. Ik hoor u denken waar ligt dat dan? Maakt niet uit, maar dat het een uithoek is, is wel duidelijk. Eenmaal aangekomen op den boerderie, was het meteen raak. Niks rust, er moest gewerkt worden! We werden van het ene spel naar het andere spel gegooid en tussendoor ook nog even de minidisco. Het was een grote verrassing. Dat vond ik het leukste van het weekend. Je kon maar wat doen, zonder dat je zelf alles moest regelen. Zo werd het voor mij ook geen sleur in die vier dagen haha.

Huiswerk

We hadden als huiswerk gekregen om alle dansjes te oefenen en iets te bedenken voor de one-minute-of-fame. Dat was een show waarin je jezelf moest presenteren aan het grote kritische met argusogen kijkende publiek. Planwonder als ik ben had ik dat allemaal maar een beetje gedaan. Gelukkig kon ik dat van alles wel een beetje verbergen en leek het alsof ik het wel kon. Met uitzondering van de Macarena daar was ik zo beroerd in… Daar heb ik serieus op geoefend en dat zit nu wel goed hoop ik. Nu is het bijna zover dat ik naar Frankrijk mag en ik heb er mega veel zin in. Ik ga zoveel plezier beleven en de kinderen hun tijd van hun leven proberen te geven. Aan alle fans van deze blog er zullen er nog meer volgen. Ik hoop met nog meer mooie verhalen op de proppen te komen en het aan iedereen te mogen delen!

Au révoir,

Luc