Sing-off en sunshine

Een week is voorbij gevlogen sinds mijn laatste blog. Het lijkt wel alsof ik hier al maanden ben, zo vertrouwd voelt het nu. Dat had ik me aan het begin van dit avontuur toch niet kunnen voorstellen. Ik heb van alles meegemaakt in de afgelopen zeven dagen.

Mijn ochtenden beginnen vaak met vers afgehaald Frans stokbrood of iets willekeurigs in elkaar geflanst met ingrediënten uit mijn campingkast. Er komt weinig thee in voor, terwijl dit juist een van mijn zeer gewaardeerde ochtendrituelen in Nederland was. Het is hier vaak te warm daarvoor. (En ik moet het water opwarmen in een pannetje, terwijl ik in de ochtend in de meest luie staat ben.) Dan heb ik van tien tot twaalf mijn eerste activiteiten. Vaak is het miniclub, en soms eveil musculaire à la piscine (een soort dansen in het water) in combinatie met andere activiteit. Ik heb geknutseld, geschminkt en gespeeld. Het grote geheim achter het opvullen van twee uur miniclub: het springkussen. Dat werkt altijd!

Tijdens het begin van de middag heb ik eigenlijk nooit een activiteit. Ik bereid dan animatie voor, doe noodzakelijke (maar saaie) klusjes als de afwas, of zit buiten op een stoel een boek te lezen. Ik verzin altijd wel wat. Laat in de middag is er meestal wel een activiteit. Sporttoernooitjes zijn gemakkelijk te organiseren. Voorbereiding is nauwelijks nodig, en alles lost zichzelf wel op. Het duurt vaak een uurtje. Alleen pétanque (jeu de boules) duurt langer. Bloedserieus gaat dat hier. Met een meetlint en een scherpe blik gaat er een hoop tijd voorbij. Ik heb tot nu toe de schoonheid van dit hier zo geliefde spel(/sport) nog niet in kunnen zien. Ik kijk naar de rollende ballen, schrijf de eindscore op en probeer dan maar mijn benen bij te kleuren in die drie uur. Als de campinggasten zich maar vermaken!

De avonden zijn om lekker laat (rond acht uur) te eten en dan rustig aan te doen. Soms eet ik samen met mijn collega Régane, een aardige meid die zelfs een beetje Engels kan. Soms help ik mee in de bediening van het restaurantje. Zo gaat dat hier op deze kleine familiecamping: iedereen helpt overal een klein beetje mee. Ik kan nu trots zeggen dat ik (deels met woorden en deels met gebaren) in het Frans mensen kan bedienen. Volgens mij vinden ze het hier wel vermakelijk dat ik soms een beetje vreemde Franse zinnen uit mijn mond krijg.

De kinderen zijn heel leuk hier! Het maakt de meeste niets uit dat mijn Frans niet vloeiend is. Als ik gek doe doen ze lekker mee. Ook vinden ze het heel stoer om de grote juf wat woordjes bij te leren. Een paar dagen geleden ging ik ’s avonds naar het toiletgebouw om mijn tanden te poetsen. Een paar Franse kinderen waren daar bezig met de afwas en begonnen spontaan Chocolate (het campinglied) te zingen. Het eindigde natuurlijk in een toiletgebouw sing-off.

Gister was het veertien juli, een belangrijke nationale feestdag hier. Toen ben ik met een familie Nederlanders meegereden naar het dorpje Joyeuse om samen het vuurwerk te kijken. Er waren een hoop mensen in het relatief kleine dorpje. De auto stond dan ook een eindje uit het centrum. Het was even zoeken, maar uiteindelijk vonden we de kern van het dorpsfeest. Er was muziek, en een hoop lange tafels helemaal vol met mensen die eraan zaten. Ze hadden eerder die avond daar gegeten. Een hoop van hen waren ondertussen opgestaan om te gaan dansen. Mannen met hun vrouw, pappa’s met hun dochter in de armen, kleine jongetjes met kleine meisjes, ze dansten allemaal. Na een uur gewacht te hebben begon eindelijk het vuurwerk. De eerste vuurpijlen waren blauw, wit en rood ter ere van Frankrijk. Daarna werd het een geweldig spektakel van vuurwerk op muziek. Ik vraag me af hoe een klein plaatsje als Joyeuse dat betaald.

Al met al was de tweede week geweldig, en ben ik benieuwd naar de rest van mijn tijd hier!