Je suis presque fini! Oeps…

Nog een paar dagen… Dan is het voor mij ook tijd om weer richting mijn eigen kikkerlandje te gaan. Er zijn veel dingen die ik hier ga missen en ook wel wat dingen die ik niet ga missen. 

Accrobranche

In mijn vorige blog vertelde ik al dat mijn broer was aangekomen. Hij is afgelopen woensdag weer weggegaan, maar niet voordat we een paar super leuke dagen samen beleefd hebben. Zaterdag zijn we naar Annecy gegaan, waar we heerlijk de toerist hebben gespeeld. Zondagochtend zijn we (eindelijk!!!) gaan accrobranche of tokkelen. Dit is een parkoer in de bomen en degene die wij hadden was behoorlijk uitdagend (lees: hoogtevrees + vrije val van 3 meter = veel gegil). Tot mijn grote genoegen heeft broerlief al mijn gilmomenten gefilmd.

Helaas moest ik maandag, dinsdag en woensdag werken, maar ik heb geprobeerd zoveel mogelijk tijd met hem door te brengen. Ondertussen kon Lukas zijn witte melkbenen eindelijk bruinen. 😉

Laatste animatieweek

Vorige week was mijn laatste week animatie. Een raar idee om alles voor de laatste keer te doen en dan te weten dat je toch nog een week langer op de camping bent. Ik had de laatste week nog behoorlijk wat kinderen en dit keer waren ze allemaal frans (op misschien 2 na). Hierdoor merkte ik ineens hoe erg mijn Frans toch wel vooruit gegaan is in de twee maanden dat ik hier nu ben. Ik kreeg om de haverklap ook complimenten van gasten dat mijn Frans goed was en oh ja, ik heb een “charming accent”. Ik neem aan dat dit ook een compliment is… 😉

Deze week heb ik de miniclub afgesloten met een super leuke knutsel (tip van een collega in de whatsapp groep!): bootjes. Twee jongens waren zo enthousiast dat ze zelfs besloten de Titanic te maken, met grote octopus en haai erbij. Ik moest ze er even aan herinneren dat de Titanic toch echt door een ijsberg ten onder ging. Of ze die ook nog gingen maken? En ze gingen gelijk weer ijverig aan het werk. Heerlijk!

Het originele idee

De Titanic creatie

Je suis presque fini. Oeps…

De Franse taalkenners onder ons zullen al gemerkt hebben wat er fout is aan de titel van dit blog en deze alinea. In het Nederlands zeggen we: “Ik ben bijna klaar.” In het Frans vertaal je dit echter naar: “J’ai presque finit.” Oftewel: “Ik heb het bijna geklaard.” Je kan in het Frans wel zeggen: Je suis finit, maar dan zeg je eigenlijk dat je dood bent. Niet echt iets leuks om te zeggen dus… Helaas heb ik dit wel een paar keer gedaan.
Ladies and gentlemen, let me introduce: Dana’s Franse taalblunders top 5:

1. Vous zeggen tegen iemand van je eigen leeftijd zeggen en dan een gekwetste blik krijgen.
   Ik doe het niet expres, oke! Het is automatisch…
   Voor de leken Frans onder ons: Vous betekent “u”. Dit zeg je dus tegen een ouder iemand of je baas. Om het tegen een vriend of iemand van je eigen leeftijd te zeggen is een beetje raar, want dan geef je een teken af dat je geen vrienden wilt worden. De vous zorgt dan voor een soort muur tussen jullie twee. Iets wat ik natuurlijk niet wil!!
2. “Vous etez presque fini?”
   Elke maandagavond moest ik bedienen bij de Raclette (don’t ask…). Als de gasten klaar waren, moest ik altijd eerst vragen of ze echt klaar waren voordat ik het bord weg mocht halen. helaas maakte ik dan geregeld de fout om te vragen: “Vous etez presque fini?” Oftewel: “Bent u bijna dood?” Tot grote hilariteit van de Fransen natuurlijk. Afgelopen maandag kreeg ik toch wel een leuk antwoord. De oudere vrouw keek me aan, lachte en zei toen: “Nou, ik mag hopen van niet.” Ik kon er toen ook wel om lachen.
3. Presque ou proche?
   Dit was een grote blunder die ik maakte toen Cloé er nog was om mij er om uit te lachen. Elke woensdagavond moest ik jury spelen bij een muzikale quiz (also: don’t ask…). Aan het eind telde ik de score en vervolgens moest ik dit natuurlijk doorgeven aan het publiek. Op een avond zaten twee teams maar één punt van elkaar verwijderd. Ik zei dus vol overtuiging: “Maintenant c’est très très…. presque.” Chloé, de lieverd dat ze is, stond bij de deur te kijken en begon keihard te lachen. Ik voelde mezelf rood worden en keek haar boos aan. Gelukkig kon ik er ook wel om lachen. Toen ik klaar was en weer terug in het appartement was, vroeg ik waarom ze zo moest lachen. Toen legde ze uit dat als je wilt zeggen dat twee dingen dicht bij elkaar zijn (zoals de score), je “proche” zegt. Nou ja, weer wat geleerd.
   De weken daarna raakte ik toen wel een beetje in de war wanneer ik nou “presque” en “proche” moest gebruiken, maar dat terzijde. 😉
4. Scotchs
   Nee, ik heb het hier niet over een wiskey merk. Blijkbaar is “scotchs” de vertaling van “plakband”. Ook dit heb ik snel geleerd. In mijn eerste paar weken kwam er een kind naar mij toe: “Je voudrais le scotchs.” Ik schrok me rot. Een kind dat om wiskey vroeg? Wat voor opvoeding is dat? dacht ik, maar ik besloot niet te snel conclusies te trekken. Ik vroeg hem het te herhalen, maar ik werd niet veel wijzer. Uiteindelijk heb ik de kastdeuren van de materialenkast opgezet en gevraagd of hij het eruit wilde pakken. Toen hij plakband pakte, was ik toch wel een beetje opgelucht. Geen kind met een drinkprobleem, gelukkig!
5. Vingt / vent
   Dit heeft meer met de uitspraak te maken. Vingt betekent twintig en vent betekent wind. Helaas klinken de woorden voor mij hetzelfde. Hierdoor heb ik vaak genoeg gezegd dat er wel “wind” kinderen in de miniclub waren die ochtend. Of dat ik tegen een gast zei: “Wat staat er veel twintig, he?” Gelukkig is iedereen lief genoeg om me óf te verbeteren óf de voordeel van de twijfel te geven. Blijft moeilijk…

Nog één weekje om deze taalblunders te maken (of juist niet) en dan stap ik zondag 4 september om 21.00 weer op het vliegtuig op weg naar Schiphol.
Volgende week ook alweer mijn laatste blog! (snik…)
See you later!