Summergap

Met nog heel wat on-ge-uploade, half afgeschreven en inmiddels verwaarloosde blogs op mijn laptop kreeg ik de beruchte dinsdagmiddag, terwijl ik het spontane idee had de super lelijke donkerblauwe verf uit mijn nog steeds last minute studentenkamertje te witten, de vraag of ik weer tijd en zin had om te bloggen: “Jaaaaaaaaaa!” Met nog verf tussen mijn handen, in mijn haren en op mijn gezicht opende ik meteen mijn laptop. DAAR GAAN WE WEER!

Wat heerlijk! Niet dat ik ooit had gedacht dat er ook mensen behalve pa, moeke, omi en opi deze blogs nog zouden lezen… Toch bleef het heerlijk alles soms lekker “weg te kunnen typen”.

En ja nu, nu is het leven natuurlijk een stuk minder interessant, begint het “schoolse” leven weer, voor het eerst naar de uni, nieuwe studie en voor het eerst op jezelf wonen (wat eigenlijk meer voor dan nadelen heeft). Jaja, dan val je toch pittig hard in zo’n gat na de vakantie, waar je als een soort vroegere Miley Cyrus kinderidool over de camping loopt, kinderen je om de oren vliegen, achter je aan rennen en je naam tot aan de andere camping over de camping galmt.. Maar aangezien mijn chaotisme en (voornamelijk nu) overenthousiasme, zal ik proberen niet 20 verhalen door elkaar te vertellen, maar te beginnen, waar het eigenlijk eindigde…

Donderdag 28 augustus 2014
Met de laatste kindjes in het zwembad voor de aquagym danste ik de aquagym, alsof het weer jaaaaaren zou duren totdat ik weer de kans zou krijgen dit te doen. Morgen zouden de meeste families weg gaan. Hoe vaak ik de dansjes ook had gedaan en hoe sommige liedjes je neus soms uit kwamen, de brok in mijn keel werd groter. Ik wist dat het na vandaag voorbij zou zijn. En hoe erg ik er ook tegenop zag, was het aan de ene kant ook best een beetje een bijzondere dag. Mijn ouders zouden komen en nadat ik dit aan de kindjes had verteld kreeg ik bij iedere auto die aan kwam rijden te horen “ZIJN DAT ZE!?!?” Rillingen gaan door je lichaam. Ja toch wel gek, dat je je bijna een beetje zenuwachtig voelt op het moment dat je ouders komen. En ja hoor, tijdens de charmante draai met de “Tsjoe Tsjoe Wa” zag ik ze aan komen lopen. Hoe gek is dat, ze te laten zien wat je al die tijd hebt uitgespookt! Met een Ice Bucket Challange met het hele team en een leuke band in de bar de volgende avond sluit ik het dan toch echt af voor mezelf. Dit was de zomer van 2014, een geweldige, zware, maar super leerzame zomer.

Zaterdagnacht komen we aan in Arnhem, de thuisbasis. Zondag “verhuisde” ik naar Delft: een matras en deken op de grond (tadaa!) en maandag begon de eerste collegedag. Toch wel gek zo. Ik was nogal in de “Frankrijk vibe” en heb zo’n beetje alle intro’s die je maar kon missen als aanstaande eerstejaars, gemist (Ladies intro, OWEE, ELCID, Kennismakingsgesprek en introweekend). En ja, dan voel je dat zo’n maandagmorgen, waar de meesten elkaar natuurlijk al kende. En toch, ondanks de wat pittigere en moeizame opstap, heb ik denk ik net als andere Team4Animationers, nooit spijt gevoeld een andere weg te hebben gekozen dan al mijn medestudenten. Ik zou deze zomer voor geen goud gemist willen hebben!

Inmiddels zijn we alweer bijna 5 weken verder en het lege gevoel toch nog een beetje daar. De Franse collega’s mis ik zeker, maar ook het 100% jezelf kunnen zijn en lekker gek kunnen doen, wordt een stuk minder gewaardeerd hier tussen de techneuten op de uni. Maar om de zomer toch een beetje terug te laten keren loop ik regelmatig ongegeneerd in mijn feloranje Team4Animation vest door de Appie, hangen alle tekeningen en handjes die ik de kindjes heb laten tekenen aan de muur en draai ik heel heel stiekem nog eens de LOGOBITOMBO! Voor iedere collega die dacht dat hij of zij de enige was, you are not alone…!

“ Waar zijn jouw kinderen eigenlijk?”

“Kinderen?! Denk je dat ik al mama ben?!”

“Jaaaaaaaaaaaaaaa” “Hoe oud denk je dan dat ik ben” “Ehm…. Achtunveertig?!” -_-

“Heb jij dit getekend? Dat geloof ik echt niet hoor, dit is echt HEUL LELUK!”