’t Is weer voorbij die mooie zomer

Mijn ‘welcome back’ ballon blaast inmiddels bijna z’n laatste zuchtje helium uit en m’n bikini’s liggen weer in een donker laatje tussen de mottenballen. Buiten is het op z’n zachtst gezegd aan de frisse kant en als ik me niet vergis gaat binnenkort de klok weer een uurtje terug.

Over de zwarte pieten discussie, witte pepernoten petitie (heeft het een nou het ander aangewakkerd?!) een mogelijke kans op de Elfstedentocht en ‘wat doen we met kerst en oud en nieuw’ kan ik me totaal niet druk maken. Heerlijk om een beetje door te gaan in het geen ‘9-17’ bestaan, door weer terug te zijn gekeerd in het horeca-wezen. Tot vorige week kreeg ik nog de licht geïrriteerde maar toch ook nieuwsgierige opmerking van gasten ‘jij bent zeker op vakantie geweest?!’ En dan zo nonchalant mogelijk, maar met een direct terugkerend enthousiasme, vertellen dat ik in Zuid Frankrijk keihard heb gewerkt. Maar inderdaad mevrouw (ze is al zeker 4 keer vervelt en baalt dat haar wortelige-zonnebank-kleur niet eens in de buurt komt van mijn nog semi bruine gloed), de zon scheen er ook lekker;)

Het spreekwoordelijke gat waar ik bang voor was om in te vallen, blijft gelukkig uit. Na 2 maand weer terug op Nederlandse klei, lijkt afgelopen zomer en soort prachtige, lange droom. De vraag ‘ben je alweer een beetje gewent’ krijg ik regelmatig en ja dat ging eigenlijk wel vanzelf. De eerste weken moest ik inderdaad even afkicken van de dagelijkse aquagym (goddank laat Snel Fit me nu lekker ih rond rennen) en met het weggooien van plastic flessen en wc-rolletjes had ik ook moeite, want dat is toch handig voor de… mini.. club… Owja, dat hoeft dus niet meer. De Team4Animation-reünie was een soort fijne tussentijdse opvang en was zeker een leuke afsluiting van een geweldig seizoen!

Natúúrlijk mis ik de zon, de geur van zonnebrand-créme gemixt met anti-muggen-spul en/of afterbite, het vullen van van die slappe Franse 1,5 liter plastic flessen, knuffels en tekeningen van de kids, de shows, mini disco, aquagym, m’n lieve collega’s en het alleen maar te hoeven kiezen tussen wat korte broekjes met daarbij standaard ons fluoriserend oranje animatieshirt (die, om het nog wat pijnlijker te maken, nu wegens de kleur ook ver weggestopt naast de bikini’s ligt..). Het knot-op-je-kop-en-klaar-gevoel.

Helaas verdienen sommige baantjes gewoon wat minder dan andere en ben ik weer flink aan de bak om mijn steun aan de Franse economie een beetje te compenseren. Wel heb ik me ook weer door deze ervaring een aantal dingen gerealiseerd;

Het leven is zoveel leuker als je werk doet waar je plezier in hebt , liefdevolle mensen om je heen verzamelt en je lekker in je vel zit. Ik krijg energie van al het bovenstaande en kom zo vast ook wel weer de winter door (met de geur van zonnebrand-crème die ik soms gewoon stiekem even uit de fles knijp).