Une expérience inoubliable!

Vandaag exact  6 weken geleden kwam ik hier aan op de camping. Alles was nieuw en ik had nog totaal geen idee wat me precies te wachten stond. Nu, 6 weken later is het bijna het moment om mijn koffer weer te pakken en de camping, mijn collega’s, de kinderen, het mooie weer en de zee weer achter me te laten. Wat heb ik hier veel geleerd en wat heb ik genoten.

Het seizoen loopt op zijn eind, het bordje ‘complet’ (vol) heb ik al even niet meer zien hangen. Het wordt rustiger op de camping en dat was ook in de Club Enfants goed te merken afgelopen twee weken. Vorige week hadden we namelijk maar 5 (!!) inschrijvingen, wat inhield dat het programma gedraaid moest worden voor 5 kinderen. Er zijn dagen geweest waarop we met twee animateurs en slechts één kind aan het knutselen waren. Afgelopen week waren er gelukkig wel weer iets meer kinderen, dus het was een leuke laatste afsluitende week zo.

Vooral het flessenvoetbal was een enorm succes afgelopen dinsdag. De Fransen kennen dat helemaal niet, en alles met water is natuurlijk fantastisch. Helemaal als je na het spel al het overgebleven water over mij heen kan gooien! Woensdag was mijn laatste keer skaten met de kids. Mooi om te zien dat zelfs de allerkleinsten het na een uur een beetje onder de knie kregen. In het begin heb ik me er trouwens over verbaasd hoe weinig Franse kinderen kunnen skaten. Er zijn hier kinderen van een jaar of 10, 11 die dat nog nooit gedaan hebben en het ook totaal niet kunnen. Ik weet niet beter dan dat ik vroeger altijd skatewedstrijdjes in de straat deed met mijn buurmeisje. Misschien iets Nederlands dan, net als flessenvoetbal dus.

Mooi om te zien dat zelfs de allerkleinsten het na een uur een beetje onder de knie kregen.

Woensdag was ook de laatste keer Pétanque, iets wat ik (met alles respect) totaal niet zal missen als ik terug in Nederland ben. Voor de rasechte Nederlanders onder ons die niet weten wat Pétanque is: Jeu de Boules maar dan in ‘sport’-vorm, aldus de Fransen. Wat nou het verschil is tussen Jeu de Boules en Pétanque… Volgens mij alleen de naam, maar aangezien de Fransen hier oprecht beledigd zijn als je het Jeu de Boules noemt, hou ik het maar op Pétanque. Het gemiddelde Pétanque-tournooi duurt hier zo’n 5,5 à 6 uur, wat betekent: al die tijd zitten, scores bijhouden en kijken hoe de Fransen opgaan in dit spel, oh nee excusez-moi, in deze ‘sport’.

Gisteren hebben we aardbeienjam gemaakt met de kids. Iets wat een groot succes blijft. Met z’n allen hebben we twee grote pannen gevuld met aardbeien, suiker erbij en hoppa, twee uur later ging iedereen met een tevreden gezichtje de deur uit met zijn of haar potje met eigengemaakte aardbeienjam. Later op de middag ben ik met ze aan de slag gegaan om dierenmaskers te maken: aanrader!

Vanmorgen begon mijn laatste werkdag. Met gemengde gevoelens stapte ik m’n bed uit, trok ik voor de laatste keer mijn animatiekleding aan en opende ik voor de laatste keer de Club Enfants. Voor de laatste keer alle kids geschminkt, foto’s gemaakt en met een voldaan gevoel de deur weer achter me dichtgedaan nadat de laatste kinderen, geschminkt en wel vertrokken waren.

Dat was het dan, het zit erop.

Dat was het dan, het zit erop. De tijd waar ik zo lang naar uitgekeken heb, is voorbij en het is ongelofelijk snel gegaan. Ik heb hier nieuwe vrienden gemaakt, heel veel geleerd, zowel over mezelf als over de Franse taal en cultuur, maar bovenal echt Genoten met de hoofdletter G. Maandag verlaat ik deze mooie plek en verruil ik het  voor het regenachtige Nederland.

Ik ga het hier ontzettend missen, ook al is het echt niet altijd makkelijk geweest. Soms voelde ik enorm de behoefte om gewoon weer ‘normaal’ Nederlands te praten, me niet de hele dag te hoeven concentreren op wat er precies gezegd werd. Dat kan hier niet. Ik ben de enige Nederlandse en ik heb me hier aan te passen. Maar wat heb ik daar veel van geleerd. Mijn doorzettingsvermogen is vertienvoudigd en ik heb dingen overwonnen waarvan ik dat van te voren nooit had kunnen denken.

Bij deze wil ik dan ook iedereen heel erg bedanken, mijn collega’s: Mélody, Alice, Claire en Vincent, met wie ik ontzettend veel gelachen heb, maar waar ik ook altijd terecht kon als het even tegenzat. Patrice en Christelle voor het énorm goed verzorgen van hun personeel en voor de vele complimenten die ik van hun heb gehad (want heel eerlijk, dat doet zóóóó veel goeds!). Het geweldige team van Team4Animation, voor het 24/7 klaarstaan als het even tegenzat, en de campingbezoekjes die toch wel heel fijn waren. En natuurlijk mijn lieve familie en vrienden die altijd in waren voor een half uurtje Skype, een goed telefoongesprek of een uitgebreid Whatsapp-gesprek. Merci allemaal!

 Mijn doorzettingsvermogen is vertienvoudigd en ik heb dingen overwonnen waarvan ik dat van te voren nooit had kunnen denken.

Mijn werk zit erop, komend weekend ga ik hier nog flink genieten van de omgeving en dan moet ik er maandag toch echt aan geloven: richting huis. Het weggaan van hier zal me zeker moeite gaan kosten, en er zullen best wat traantjes weggepinkt worden. Maar ergens is het toch ook wel fijn om iedereen die ik zo enorm gemist heb de afgelopen tijd weer te zien en straks weer ‘gewoon om 6 uur’ andijvie met een gehaktbal te eten.

Ik spreek jullie weer vanuit Nederland!

Gros bisous en tot gauw!