Van verwarring naar knuffels: de eerste week op een kleine camping

De eerste week met activiteiten zit erop, de eerste leuke kindjes zijn weer naar huis en de eerste geslaagde vrije dag is geweest. Het leven als animatrice is hiermee dus echt begonnen.

“Druk” bezochte activiteiten

First things first, als je op een kleine camping staat, oftewel een camping met slechts 50 plaatsen, reken er dan maar op dat hoe leuk je activiteiten ook zijn, niet altijd iedereen komt. Soms gewoon niemand. Dit is nog wel even wennen, maar sinds deze week komen er steeds meer kinderen op de camping en waren er maar liefst zes kinderen bij het voetbaltoernooi vergeleken met de twee in de allereerste week! Nu schijnt het dat in het echte hoogseizoen er veel meer komen, dus ik ben benieuwd. Het kampvuur is wel al een groot succes en de kinderbuikjes zitten dus elke maandag en zaterdag weer vol met (verbrande) marshmallows. 

Contact met de kinderen

Qua het Frans spreken gaat het steeds beter en beter. Uiteraard versta ik nog steeds niet alles, maar je pakt het heel snel op. De zin “Tu veux jouer aussi?” is het meest gebruikt en een vraag waar de meeste kindertjes lachend ja op zeggen. Fouten in het Frans zijn ook niet te vermijden; zo haal ik eigenlijk altijd de woorden ‘eend’ en ‘knuffel’ in het Frans door elkaar, waardoor ik soms mega vreemde blikken naar me toe gegooid krijg. Wil je
een eend is namelijk toch wel iets anders dan wil je een knuffel… Na het oplossen van de verwarring moeten ze eigenlijk vaak wel lachen en het breekt gelijk het ijs. Zwaaien is overigens ook een uitvinding die wonderen kan doen. Zo zat ik bijvoorbeeld tijdens het eten voor m’n tent altijd te zwaaien naar een tweeling die pipi moesten doen. De twee meisjes zaten, voordat ik wist, al op m’n schoot tijdens een muzikale avond bijna in slaap te vallen en gaven ze me elke keer bisous voordat ze gingen slapen. Trop mignon! 

Vrije dag

Op dit moment zit ik naast m’n tent, aan het genieten van een heerlijke vrije dag. De camping ligt erg, zeg gerust heel erg, afgelegen van de rest van de wereld en is een wandeling van ruim een uur nodig om bij een gezellig terrasje te komen. Dit terrasje had echter live muziek en te lekker eten en was een wandeling in de natuur dus helemaal waard. Nadat de live muziek was afgelopen, mocht ik aan het tafeltje komen zitten van de werknemers en de muzikant en kreeg ik gratis drinken en is me een terugweg van bijna 1.5 uur lopen bespaard met een ride home. Hoe chill is dat?! Kleine dorpjes kunnen zijn voordeel hebben. Zometeen ga ik nog naar een marktje in het inimini dorpje Bouzic waar ze allemaal producten uit de streek showen en dan is mijn tweede vrije dag alweer voorbij. 

Hoe fijn een vrije dag ook kan zijn, het leven op de camping is ook niet slecht. Zodra de kindjes je zien, komen ze rennend naar je toe en pingpong en tafelvoetbal worden skills die je inmiddels ook op je CV kan zetten. Maaar, ik hoop wel dat de activiteiten iets meer bezocht worden, zodat ik ook echt het gevoel heb dat ik iets waardevols kan toevoegen op de camping!