Vergeten Concepten #1: Swanen en Papegaaien

Zomerblogs lezen terwijl het buiten koud en donker is. Een ideale manier om je tentamenperiode door te komen. Zo kwam ik blogs tegen waarvan ik niet meer wist dat ik ze had. Afgelopen zomer heb ik namelijk meer blogs geschreven dan dat ik er heb gepost. Vaak schreef ik een stukje en dacht ik wat later: “Maar dat andere is nog leuker om over te schrijven!” Mijn oorspronkelijke stukje ging dan in de doofpot, maar verwijderd heb ik ze niet. Daarom deel ik graag met jullie een nieuwe driedelige serie: Vergeten Concepten.

Vergeten Concepten #1: Swanen en Papegaaien

Toen ik hem voor het eerst ontmoette, was het voor mij al snel duidelijk dat er iets bijzonders aan hem was. Hij had iets mysterieus: hij straalde uit dat er dingen zijn die mensen niet van hem weten. Die hij zelf misschien niet eens weet. Hij leek verlegen en lief, maar misschien ook wel wat minder onschuldig dan hij eruit zag. Eén ding was voor mij duidelijk: dit was een bijzondere jongen.

Een vader kwam met zijn twee zoontjes voor het eerst bij de miniclub. De vader was een – voor Franse begrippen – grote, blanke man en liep met twee Aziatische zoontjes naar me toe. Hij was duidelijk niet de biologische vader. Het oudste zoontje van 7 jaar leek direct op zijn gemak en was daarmee de tegenpool van zijn jongere broertje. Het jongste broertje van 5 jaar, Swan, was doodsbang. Hij durfde niet weg van zijn vader en zei de hele tijd met een betraand gezicht: ‘J’ai peur’. De vader vertelde mij dat Swan nog niet zolang geleden geadopteerd was en dat hij ook nog niet zo goed Frans sprak. Ah, wat dat laatste betreft zitten we op een gelijk niveau. Het raakte me om te zien hoe bang Swan was en hoe hij vastgeklampt aan zijn vader probeerde bij de miniclub weg te blijven. Alsof hij bang was om weer achtergelaten te worden.

Toch ging zijn vader weg en zat Swan daarna een aantal minuten in elkaar gedoken geluidloos te huilen. Hij wilde niet kleuren, niet verven, niet in de miniclub zijn. Maar geduld is een schone zaak en na een tijdje waagde hij zich toch aan een kleurplaat. Hij kroop steeds meer uit zijn schulp en begon zelfs te praten. Na elk oppervlakje dat hij had ingekleurd, liet hij mij zijn tekening zien en zei hij: ‘Beau?’. ‘Oui, très beau!’, was natuurlijk mijn antwoord en een lach verscheen op zijn gezicht toen hij die bevestiging kreeg. Om te smelten. Het was heel lief om te zien dat zijn (Franse) ouders hem hadden geleerd om altijd ‘merci’ en ‘s’il te plaît’ te zeggen. Als hij behoorlijk commanderend een blauwe stift vroeg door ‘BLEU’ zeggen en naar de stiften te wijzen, was een verlegen ‘merci’ een antwoord dat de boel weer uitbalanceerde. De dagen die volgde waren superleuk en ik heb hem zelfs nog wat Frans kunnen leren. Swan was als een papegaai aan tafel: veel van wat ik zei, werd als een echo weerkaatst. Maar zijn mooiste reactie was op zijn laatste dag. Hij moest huilen, maar ditmaal niet omdat hij bang was achtergelaten te worden. Hij wilde juist niet meer weggaan.