Verwachtingen, dromen en de werkelijkheid

Toen ik na drie hele lange dagen hoorde dat ik aangenomen was sprong ik echt een gat in de lucht. Ik vertelde ongeveer iedereen op straat dat ik de zomer in Frankrijk zou gaan werken als animatrice. Ik was echt mega blij en had natuurlijk ook veel verwachtingen van de zomer. De zomer van mijn leven dat zou het worden ( en dat was het ook zeker!). maar waren al mijn verwachtingen die ik van tevoren had uitgekomen? Dat niet helemaal.

Laten we beginnen dat met (waar ik weleens eerder over heb geschreven) ik van te voren dacht dat ik zou samenwerken. Ik had ook al plannen en schema’s gemaakt voor de animatie en vraagstukken opgeschreven die ik met mijn mede-animator zou kunnen bespreken. Toen was het toch wel even raar opkijken toen ik aankwam op de camping en bleek dat ik de animatie alleen moest gaan doen. Aan de ene kant teleurgesteld, dit was niet wat ik verwachtte, maar andere kant ook enthousiast. Want nu zou ik zelf alles mogen beslissen. Wat ik hier dus al gelijk leerde was om flexibel te zijn. Wat ik eerst nog weleens moeilijk vond dus nu moest ik dat toch echt gaan leren. Maar het beviel mij eigenlijk wel goed. Na een weekje had ik het eigenlijk wel onder controle en liep alles prima. Hier en daar een leermomentje, maar die mogen er ook wezen.

Soms was ik alleen. Maar daar heb ik ook veel van geleerd.

En natuurlijk het alleen zijn was soms moeilijk. Ik ben eigenlijk altijd gewend om mensen om me heen te hebben. Altijd wel iemand om tegen te praten of wat dan ook. En nu was dat even niet zo. Soms was ik alleen. Maar daar heb ik ook veel van geleerd. Zo leer je jezelf goed kennen. In een onbekende omgeving met allemaal onbekende mensen. En daarnaast zijn er niet eens zoveel momenten alleen. Zelfs met al die rondrennende kinderen om je heen is er soms zelfs behoefte aan een momentje voor jezelf!

En in de animatie zelf lopen verwachtingen ook weleens anders. Want ik wist dat kinderen snel afgeleid zijn maar zooo snel. Ik dacht dat ik ze makkelijk voor 3 uur bezig kon houden, maar dit viel toch vies tegen. Want na vijf minuten zijn ze natuurlijk al klaar en heel snel tevreden over het kunstwerkje wat ze gecreëerd hebben. ‘Wil je dan niet wat meer kleuren?’ ‘Wil je hier niet nog iets plakken of tekenen ?’ of ‘Wil je er misschien nog eentje maken?’. Nope, meestal kreeg ik dat antwoord op deze vragen. Soms stond ik echt met mijn mond vol tanden. Van wat moet ik hier nu weer mee. En dan met soms 20 kinderen. Als die na een half uurtje al klaar zijn met knutselen of het wel gehad hebben met het spelletje, dan moet je toch aardig improviseren om ze nog 2,5 uur bezig te houden. Weer een les geleerd.

Het was of gokken of maar gewoon lief lachen.

En dan natuurlijk de taal. Want ja, als enige Nederlander op een kleine Franse camping, dan zit er niet veel anders op dan Frans praten. En dit was zeker moeilijk in het begin. Ik was niet de slechtste in Frans, maar door de zenuwen in het begin verstond ik amper wat. Het was of gokken of maar gewoon lief lachen. Maar op een gegeven moment heeft iedereen het natuurlijk door als je het niet snapt en dan komt de hulp ook wel van alle kanten. Hoe slecht het Engels ook was, met handgebaren kwamen we er vaak uit. En we hebben ook vaak de slappe lach gehad. Maar hé, ik spreek nu na twee maanden Frankrijk toch een aardig woordje Frans. Tenminste, hier in het Franstalige gedeelte van Zwitserland weet ik me aardig te redden. En dan denk ik weer trots terug aan de zomer in Frankrijk.

Moreel van het verhaal: misschien komen niet al je verwachtingen uit, maar hoe dan ook je zult er altijd wat van leren. In mijn geval dingen waar ik mijn hele leven nog iets aan heb.