Vrijheid, afscheid, liefde en blijheid

Salut tout le monde!

Alweer bijna vier weken in Frankrijk…

Oh, wat gaat de tijd snel! Ik wilde eigenlijk gelijk een blog schrijven na het moment van aankomst. Nou, dat is goed gelukt zoals je leest. #oeps

Maar hier is ‘ie dan: mijn blog over mijn avonturen in het mooie Herpelmont, een klein dorpje in de Vogezen, Noordoost Frankrijk. De eerste dagen waren moeilijker dan ik dacht. Opeens zit je daar dan, in het buitenland zonder je familie en vrienden. Alleen. Maar! Alle begin is moeilijk, zoals ze zeggen. Voor zo’n avontuur als deze geldt dat zeker. Maar daar moet je doorheen! Daarna wordt het pas écht leuk!

Als animator/animatrice kun je van te voren bij Team4Animation kiezen of je op een grote, middelgrote of kleine camping wilt staan. Ik heb gekozen voor een kleine camping. Als je op een kleine camping staat, heb je veel vrijheid in het opstellen van je programma, je hebt relatief “veel” vrije tijd en omdat het allemaal wat kleiner is, kun je persoonlijker contact aangaan met je collega’s, de gasten en de kinderen. Dat ervaar ik allemaal als super tof! Mijn collega’s zijn super, met sommigen ben ik bevriend geraakt! Het contact met de gasten en de kinderen is helemaal leuk. Vooral met de kindjes natuurlijk!

Maar zó leuk juist, dat ik elke keer weer met een beetje pijn in mijn hart afscheid neem van die lieve, leuke en gekke jongens en meisjes. Want ja, jij en je collega’s zijn dan wel een hele tijd op de camping (twee maanden in mijn geval), maar de gasten…. Die komen en gaan. Op zijn max blijven gasten soms drie weken. Maar dat is dan echt een gevalletje van “uitzondering”.

Ik doe elke ochtend (behalve vrijdag en zaterdag) miniclub met de kinderen, dat is mijn favoriete deel van de dag! Heerlijk knutselen, kleuren, kletsen en gewoon lekker samen zijn. Verder organiseer ik voor ’s avonds een spel of een sporttoernooitje. Volleybal, flessenvoetbal, het ruilspel, een speurtocht, bosbingo of vleermuizen zoeken. Heerlijk buiten in de natuur bezig zijn. Verder help ik soms bij de receptie en verkoop ik elke ochtend het brood. De dag is altijd zo weer om.

Het leukste vind ik (duh) om met de kindjes zijn. Soms heb ik niet zo héél verschrikkelijk veel zin (je bent toch iedere dag aan het werk), maar dan zie ik weer die gezichtjes. Dan hoor ik die uitspraken . Dan voel ik de liefde. Dan ervaar ik de nieuwsgierigheid en de onbevangenheid van het kind-zijn. Dan help ik een kindje het zélf te doen en zie ik die trotse glimlach op zijn/haar gezicht verschijnen en het zelfvertrouwen pieken. Daar doe je het voor. Nu ik dit schrijf, krijg ik zelf alweer een glimlach op mijn gezicht. Kun jij een beter vakantiebaantje bedenken? Ik niet in ieder geval. J

Wie weet tot een volgende keer & pedagogische groetjes!