Weggaan of doorgaan

Eerlijk is eerlijk, stiekem had ik de zomer van mijn leven een beetje onderschat. Alleen op een camping staan??? Owh joh, doe ik wel even. Helaas was dat niet helemaal waar. In mijn eentje terechtkomen in een team wat in zijn geheel bestaat uit 9 seizoensmedewerkers van all over the world ( Frankrijk, Roemenië) bleek toch eenzamer dan gedacht.

Daarbij kwam dat ik op een doorreiscamping sta. Ik zeg mensen dus vaak al gedag voordat ik goed en wel hallo heb kunnen zeggen. Als ik dan de tijd kreeg om een gezin te leren kennen was dit vaak maar voor een dag of vijf. De aantallen kinderen schommelen dus ook enorm en hangen de laatste dagen helaas tussen de nul en zes.

Taalbarrières, weinig aanspraak, weinig kinderen, afgelegen camping. Langzaam begon ik er doorheen te zitten. De zomer van mijn leven was zwaarder dan gedacht en stiekem wilde ik naar huis. Voor een moment dacht ik dat eerder weg gaan ook echt de juiste keuze zou zijn.

Een week later zit ik gelukkig nog steeds op MIJN camping en ben ik gelukkig met waar ik ben. Langzaam begin ik de voordelen te zien van de rust. Veel persoonlijke aandacht kunnen geven. Als ik de kans krijg om mensen te leren kennen heb ik daar ook echt de tijd voor.

Nee, ik krijg geen dozijnen aan tekeningen en afscheidscadeautjes van kinderen. Ja, dat mis ik ergens wel. Toch langzaamaan begin ik ook waardering te halen uit kleinere dingen. Ouders die blij zijn dat er na een lange dag rijden iemand anders klaarstaat om de kids te vermaken. Kinderen die op de valreep nog net een mooie knutsel voor thuis kunnen maken. Voldoening haal ik uit iedere glimlach, al zie ik een kind maar een paar uur.

Alleen zijn is een uitdaging, maar ondanks die uitdaging is dit toch de zomer van mijn leven.