Alleen4Animation – welke ervaringen neem ik mee?

Het is alweer ruim een halfjaar geleden sinds ik samen met Silvie en Janiek naar de Ardèche vertrok. Als ik door mijn zeshonderd foto’s scroll, kan ik niet geloven dat het al zo lang geleden is. Bladerend door de tekeningen die ik heb gekregen, zie ik alle lieve kinderen weer voor me. En als mijn telefoon in shuffle-stand ineens een minidiscoliedje afspeelt, komen alle herinneringen aan de minidisco’s met tussen de twee en zesentwintig kids weer naar boven…

Koos Inspiratieloos en zeehondbal

Nu de zomer van 2017 erop zit en ik terugkijk op een geweldige tijd, kan ik me niet meer voorstellen dat ik het in eerste instantie niet zag zitten om in mijn eentje de animatie te verzorgen. Wat nou als het niet lukt, wat nou als ik daar als Koos Inspiratieloos op de camping rondloop? Marloes en Demi waren er tijdens het trainingsweekend zo enthousiast over dat ik besloot om het toch te gaan doen en daar heb ik geen seconde spijt van gehad.

Inspiratieloos ben ik overigens geen moment geweest. Als lerares ben ik gewend om lessen (hier: knutsels) voor te bereiden, maar achteraf gezien was dat niet eens elke dag nodig geweest. Vraag de snelle knutselkinderen naar hun favoriete knutsel(s) en binnen een kwartier heb je genoeg ideeën opgedaan voor de komende week. Voor spelletjes geldt hetzelfde: neem een voet-, tennis- en tafeltennisbal en een tas vol lege (doorgesneden) flessen mee en je zult zien dat er in no-time een nieuw spel bedacht wordt.

20 lege flessen voor zwembadwaterpong (de kinderversie van beerpong)

Je ontwikkelt je improvisatieskills, dat is de beste omschrijving van een van de meest waardevolle ervaringen of lessen die ik meeneem uit animatiewerk. Een groep kinderen die je verwachtingsvol aankijkt, een o-jee-wat-nu-gevoel, maar dan zegt eentje ineens wat geks en weet je meteen wat de volgende activiteit wordt. Nu ik volleybaltraining geef aan kinderen uit groep 3 en 4, merk ik extra goed hoe veel mijn improvisatievaardigheid is verbeterd. Dan sta je met een paar hoepels op ze te wachten, vraagt een jongetje: ‘Wil je hem eens zo (omhoog) vasthouden?’ Hij gooit de bal erdoorheen, waarop een meisje zegt: ‘Weet je, hè, Muriël, dat is net een beetje zoals zeehonden soms doen. Die springen ook door een hoepel.’ En een nieuwe activiteit is geboren, we noemen het: zeehondbal!

Roze bril en Alleen4Animation

Gezien mijn favoriete accessoire op de camping (zie onderstaande video), kan dit op twee manieren opgevat worden. Mede dankzij mijn letterlijke roze bril, heb ik geleerd om de wereld wat meer door een figuurlijke roze bril te zien. Op de camping heb ik ervaren dat iedereen fijne en mooie eigenschappen heeft, zelfs het krijsende kind dat liever met een ballon op zijn zussen inslaat dan achter de animator/animatrice aanrent voor de volgende activiteit. Dat kind maakt namelijk de mooiste schilderwerkjes en juicht het hardst van allemaal om een een-na-laatste plaats bij het pétanquetoernooi. Door de grootte (kleinte) van mijn camping was het extra belangrijk om ook in een band met deze kinderen te investeren, omdat ik alle kinderen nodig had om van mijn activiteiten een succes te maken. Het afstappen op alle typen kinderen en volwassenen ging, dankzij mijn doel om het positieve in iedereen te ontdekken, steeds gemakkelijker.

Je leert te roeien met de riemen die je hebt, zo zou ik de les die ik uit al deze ervaringen heb getrokken, noemen. Uiteraard geldt dit voor solo-animatieteams zoals het mijne (kind: ‘Ben jij het animatieteam?’ ik: ‘Ja, ik ben het animatieteam.’ kind: ‘Maar waarom staat er dan Team op je shirt?’ ik: ‘Gek, hè? Eigenlijk zou er Muriël4Animation moeten staan.’ kind: ‘Jaaa, of Alleen4Animation!’), maar ook voor grotere teams. Breder opgevat, geldt het voor het hele leven: je kiest de mensen vaak zelf niet uit, je moet het er maar mee doen, maar je kiest wel zelf voor de manier waarop je ze benadert. Zo kun je aan veel situaties toch een positieve draai geven.

After-animatiezomer-virus

De zes weken in Frankrijk hebben me nieuwe vriendschappen, ontzettend veel mooie herinneringen, prachtige knutsels, grappige foto’s, gekke verhalen en meer mensenkennis opgeleverd. Ze hebben me ook veel tranen gekost, zowel van het lachen als van het afscheid nemen, maar dat was het zeker waard. Oh ja, nog iets wat ik heb overgehouden aan deze periode, is het after-animatiezomer-virus: een soort verlate animeerdrang, de behoefte om even iets geks te doen met jonge kinderen die ik in de sporthal of de winkel zie. Voor mijn eigen wedstrijd speel ik fopbal met de mini’s en nadien maken we de gekste dierentekeningen.

Een konijnkipgirafvishaainijlpaardvogel getekend met Sofie 🙂

Het was een geweldige ervaring en ik hoop dat nog meer mensen die willen opdoen!

X