Zo, weer thuis!

De laatste twee weken van mijn avontuur als animateur in Frankrijk zijn voorbij gevlogen. Het waren fantastische weken maar ook weken waarin ik nog een potje flinke ellende over me heen heb gekregen. Ik zal uitleggen hoe mijn mooie zomer in Valras Plage toch nog een zure nasmaak kreeg.

The end

Dit is hem dan, mijn laatste blog voor deze zomer. Op dit moment zit ik op perron 7 in Amsterdam Centraal en wacht ik op mijn trein, want de vorige heb ik natuurlijk weer op tien seconden gemist. Vrouwen van middelbare leeftijd zitten naast me en discussiëren wild over de boeken op hun e-reader. Het echte leven als student in het OV is weer begonnen. Het weer buiten valt heel erg mee en komt zelfs een beetje in de Valras-buurt. Iedereen kijkt zijn ogen uit naar mijn 20 tinten donkere huid, blonde lokken haar en magere koppie, want lieve mensen in deze zomer ben ik 8 kilo aan lichaamsbagage verloren. Hoe? Geen idee! Nog nooit zo veel patat en zo weinig fruit gegeten in zo’n korte periode. Ook zijn mijn hardloopschoenen voor niks meegekomen, want die hebben twee maanden in een hoek van mijn chateau gelegen. Dus deze voor alle moeders: patat is dus lekker wel super goed voor je.

Le Roi Lion

De laatste weken dus! Denise en ik hebben de miniclub helemaal gedraaid wat neerkwam op een te gekke kindershow: Le Roi Lion! Elke acteur (a.k.a. alle kids) was geschminkt, de dansjes zaten er ‘goed’ in en we hadden de liefste Simba ooit tevoorschijn getoverd. Kleine Lucas had de grote eer om als hoofdrolspelertje te shinen op het podium. En ik? Ja ik mocht ook meedoen als de oude opperhoofdaap Raviki. Nog nooit hebben we zo’n hard applaus gehad, zijn er zo veel foto’s genomen en hebben we zo veel complimenten gehad voor een spectacle. Het was dan ook een groot succes.

Aaifoon

Een paar dagen voor de show hebben de Fransen mij alleen nog wel iets heel naars geflikt: m’n vonkel nieuwe iPhone 5S (waarom neem je die dan ook mee domme aap?!) werd gejat… Tijdens de dagelijkse campingdans aan het zwembad had ik m’n buddy op het bureau in het personeelshok gelegd onder mijn sportbroekje. Toch hebben slinkse schavuiten in het kwartier dat ik bezig was hem gepakt en heb ik hem sindsdien nooit meer terug gezien. Zuurder dan zuur, naarder dan naar. Maar ja, niks aan te doen.

Montpellier

Na deze domper gelukkig wel een heel leuk laatste weekend gehad waarin ik onder andere op city trip ging met lieve Jette in het geweldige Montpellier. Een aanrader? Zeker! De stad kent een combinatie van historische architectuur en super moderne gebouwen. Aan mooie kerken geen tekort, een grote winkelstraat en veel parken waar je even lekker kan tjillen. Als je in de buurt bent: wij zeggen doen! ‘s Avonds heerlijk vlakbij Jette’s camping aan het strand gegeten en nog even heerlijk genoten van het mooie Franse leventje.

Franse keuken

Het verwonderen ging daarnaast vrolijk verder. Ik heb genoten van de laatste weken gek doen, de held van de camping zijn en het échte Franse leventje. Lekker appero’tje aan het begin van de avond, de uren durende petanque-toernooien vol met Franse humor en het echte karakter en de specialiteiten uit de Franse keuken (slakken, mosselen, macarons; we aten het allemaal!). Toch bleven onze Franse collega’s onze Franse collega’s en konden Den en ik ons prachtig verwonderen.

Midchel

Hoe verder het seizoen tot zijn einde kwam, hoe gekker alles werd. Collega’s van het restaurant en de receptie vertrokken, de camping werd leger en leger, de miniclub halveerde qua aantal kinderen en het gevoel van ‘we gaan bijna naar huis’ kwam steeds dichterbij. Nu zou ik liegen als ik zou zeggen dat ik niet naar huis wilde, maar wat begon ik het allemaal al te missen terwijl ik er nog was. Je raakt gehecht aan het Franse leven, de mensen om je heen en het animateursleven waarin je zo gek mag doen als je maar wilt en elk, maar dan ook echt letterlijk élk kind op de camping je geweldig vindt. De kleine draakjes kunnen soms ontzettend lastig zijn, maar wat ga je van ze houden als ze aan het einde van de miniclub weer een lief kusje komen geven of als je een half ingekleurde kleurplaat krijgt met ‘Pour Midchel’.

Huilen

Het uiteindelijk afscheid viel dan ook zwaarder dan verwacht. De vrouw van de cocktailbar op de camping barstte in tranen uit toen we aan kwamen lopen en zeiden dat we zouden gaan. Zie het dan nog maar droog te houden. Kindjes die bijna de hele zomer op de camping hebben gestaan namen met een trillend onderlipje afscheid en zag je daarna huilend naar hun ouders lopen. Kippenvel. Meters hoog. Dat je zo veel voor mensen kan gaan betekenen in zo’n relatief korte tijd, geeft zo veel kracht en voelt zo gaaf.

Meggie

Uiteindelijk reden we met een opgeheven hoofd, een propvolle auto en een brok in de keel van de camping af. Vrijdagavond 29 augustus, 19.30. Dat de terugweg nog een hell zou worden, wisten we toen nog niet. We reden die avond naar Camping Chateau waar het hoofdkantoor van Team4Animation ligt. 4 uur rijden vol met file. Jammer, maar daar viel prima mee te leven. Op een regenachtig Chateau stond Manon samen Jeroen ons op te wachten en hebben we een nachtje heerlijk geslapen. De volgende dag zouden we alles in één keer rijden en waarna we ‘s avonds rond 18.00 in Vught zouden zijn. Zouden? Ja zouden ja… Meggie besloot een uur nadat we weg waren gereden van Chateau de geest te geven op de snelweg. M’n arme cabrio’tje kapot, dat kon er ook nog wel bij. Auto op de vluchtstrook, wij achter de vangrail met onze oranje vestjes aan. Na een uur wachten werden we door een takelvrachtwagen opgehaald die ons naar een lokaal autobedrijfje vlakbij Lyon bracht. Daar eenmaal aangekomen bleek Meggie niet overleden te zijn, maar wel zwaar gewond. Een bobine bleek totaal aan gort. Na vijf(!) uur wachten kwam het onderdeel binnen en begon het Franse mannetje vol met vertrouwen aan het project. Na twee uur bleek dit echter niet het enige probleem te zijn en liep Meggie nog steeds niet heel soepel. Einde oefening voor Meggie die dag dus… Toen we daarna de huurauto eenmaal hadden na tien(!!!!!) uur wachten, konden we de weg weer op richting het Noorden. Nog eens tien uur later kwamen we in Vught aan en lag ik uiteindelijk om 7.00 ‘s ochtends, zondag 31 augustus, in mijn eigen bed in Soest. We waren thuis! En nu? Nu staat Meggie nog in Frankrijk en komt ze binnen een week naar huis. Eens kijken wat professionelere monteurs kunnen doen aan m’n zwarte monstertje.

Verwonder je slechts

Al met al was het dus een zomer waarin ik onmogelijk veel heb meegemaakt maar daardoor ook veel heb geleerd. ‘Erger je niet, verwonder je slechts’ wordt mijn lijfspreuk en kan ik dan ook aanraden aan alle toekomstige Team4Animationers. Fransen zijn anders en hebben een andere werkwijze. Punt. Knoop het in je oren, kijk ernaar en slik het. Ze gaan zich niet aanpassen voor jou. Geniet daarnaast gewoon van alle geweldige ervaringen die je meemaakt. Kinderen die om je hangen en je het liefst nooit meer loslaten, ouders die huilend afscheid nemen, de taal, het heerlijke Franse leven en het feit dat je weg bent. Weg van huis, weg van het dagelijkse leven waarin je die gewone Mitchel bent, in plaats van dé animateur Mitchel. Ik had deze zomer voor geen goud willen missen. Het is een schoolvoorbeeld van een zomer waarin veel mis ging, maar ook zo veel goed! Het is een aanrader voor iedereen, of je nu Pieter uit Friesland of Wouter-Jan uit Laren bent, dit moet je eens in je leven gedaan hebben. Oh en de zomer van mijn leven? Ik weet het niet, daar is denk ik te veel voor gebeurd wat ik allemaal nog even moet verwerken, maar een onvergetelijke zomer die ik nooit, maar dan ook nooit meer zou vergeten is het zeker geworden. Iedereen die hier ook maar een centimeter aandeel in heeft gehad, uit de grond van mijn hart: merci merci merci, c’etait formidable. Tot op de reünie allemaal.

Over en uit.